To Have Taken the Trouble - Cavafy's take on New York Mayor elections

The decline of the Seleucid Empire is mirrored both in its leaders and its citizens.

ακολουθεί κείμενο στα ελληνικά

Those who have followed me from the beginning will know the love I have for Cavafy. I frequently refer to him and his poems in my Notes, and two of my earliest university assignments concerned him.

The first was a summary of the course material for Ancient History II on the Hellenistic period, under the guise of a commentary on the poem In the year 200 BC:

The second was a commentary on his style in general, but also specifically on The God Abandons Antony, the poem that inspired Leonard Cohen to write one of his most beautiful songs, “Alexandria Leaving.”

Constantine P. Cavafy is the poet-historian—as he called himself—who was introduced to the world first by the author and literary critic E. M. Forster (A Room with a View) and the poet and literary critic T. S. Eliot (The Waste Land). Perhaps his best-known poem is Ithaca, memorably recited by Sir Sean Connery in a manner that sends shivers down the spine:

My personal favorite, however, is Thermopylae. That is why I chose to have it printed on forex and sent it with a thank-you note to all my paid subscribers about a month ago:

Okay, you might say I sent out only five prints in total, so, big deal, but for me, it’s amazing that some appreciate what I write so much that they want to pay for it, and I needed to express my gratitude somehow. After all, the dream of those of us writing on Substack is to make a living from our writing, and the first step has been taken.

Back to the subject: I’m based in Greece, but I closely follow political developments worldwide, and admittedly, the United States among others, have provided plenty of material for commentary lately. So, I noticed several friends feeling uneasy about the election of the new Mayor of New York, Adrian Zohraan Mamdani. In fact, I saw a few who were angry, mostly because none of the choices appealed to them, and not because of the mayor himself. Also, a few were reservedly optimistic. Fortunately, I have no friend fanatically supporting either side.

Of course, I won’t personally comment on the new mayor except to wish him success in his new duties, as that is not the role I envision for this blog. But I think Constantine P. Cavafy would have something to say about these elections, about the discomfort some feel, and about all elections where people feel truly unrepresented by any of the candidates:

To Have Taken the Trouble

I’m broke and practically homeless.

This fatal city, Antioch,

has devoured all my money:

this fatal city with its extravagant life.

But I’m young and in excellent health.

Prodigious master of things Greek,

I know Aristotle and Plato through and through,

poets, orators, or anyone else you could mention.

I have some idea about military matters

and friends among the senior mercenaries.

I also have a foot in the administrative world;

I spent six months in Alexandria last year:

I know (and this is useful) something about what goes on there—

the scheming of Kakergetis, his dirty deals, and the rest of it.

So I consider myself completely qualified

to serve this country,

my beloved fatherland, Syria.

Whatever job they give me,

I’ll try to be useful to the country. That’s my intention.

But if they frustrate me with their maneuvers—

we know them, those smart operators: no need to say more here—

If they frustrate me, it’s not my fault.

I’ll approach Zabinas first,

and if that idiot doesn’t appreciate me,

I’ll go to his rival, Grypos.

And if that imbecile doesn’t take me on,

I’ll go straight to Hyrkanos.

One of the three will want me anyway.

And my conscience is quiet

about my not caring which one I chose:

the three of them are equally bad for Syria.

But, a ruined man, it’s not my fault.

I’m only trying, poor devil, to make ends meet.

The almighty gods ought to have taken the trouble

to create a fourth, an honest man.

I would gladly have gone along with him.

Reprinted from C.P. CAVAFY: Collected Poems Revised Edition, translated by Edmund Keeley and Philip Sherrard, edited by George Savidis. Princeton University Press.

The poem by Constantine P. Cavafy, despite being written in 1930, remains more vibrant and relevant than ever. It stands as one of his strongest political poems, uniquely depicting how the behavior of leaders influences citizens, leading them to a widespread indifference toward their homeland’s condition. The young protagonist, unnamed, hails from Hellenistic Antioch and enjoys to the fullest what his city offers. Yet now, he is desperately seeking a position within the government to make a living, clearly intending to continue living comfortably and in luxury. The young man reflects his era and its decline, as indifference and selfishness dominate the political and social scenes.

Rings a bell?

Cavafy has chosen, in his typical manner, an era of decline whose significance extends beyond the Seleucid realm and Syria. The decline of the Seleucid Empire is mirrored both in its leaders and its citizens. As the leaders of Syria care only about how to seize power, so too do the citizens focus solely on securing their own comfort, disregarding their country.

The poem’s hero is ready to work for the good of his homeland—but mainly for his own benefit—under whoever will accept him. He is willing to serve any of the three claimants to the Syrian throne, with a clear conscience, since he believes all three equally harm his country. The young man even preemptively claims innocence for his bold choice, noting that if there were a fourth candidate good for the homeland, he would surely join him. Hence, he wishes the gods had created such a fourth candidate so that he wouldn’t have to work for one of the corrupt claimants. Besides, he is qualified: educated in Greek culture, a former mercenary, and experienced in administrative duties under Ptolemy VI.

Some brief Hellenistic history for better understanding:

Antioch: The capital of the Seleucid Empire, founded by Macedonian general Seleucus I Nicator late in the 4th century BC in honor of his father Antiochus. Antioch now is in modern-day Turkey.

Kakergetis: A nickname for Ptolemy VI Philometor (nicknamed “the Fat”) (182–116 BC) of Egypt. Literally meaning “the evil-doer,” he was the eighth Pharaoh of the Ptolemaic dynasty (the fifteenth and last was Caesarion, the son of Cleopatra VII). He took power after the death of his brother Ptolemy V, while also marrying Ptolemy V’s widow and sister, Cleopatra II, and murdering his nephew. Subsequently, he married one of Cleopatra II’s two daughters, Cleopatra III, who was also his niece. In 131 BC, Cleopatra II started a rebellion against her husband and brother; in response, he killed their son Ptolemy Memphites, who was then 14 years old, dismembered him, and sent the pieces as a birthday gift to Cleopatra II. Despite this, Cleopatra II returned to Ptolemy VI in 124 BC and remained with him until his death in 116 BC.

Zabinas: Alexander II Zabinas (whose name means “the bought one”) was supported by Ptolemy VI as a pretender to the Seleucid Empire’s throne against Demetrius II Nicator (“the Winner”). He ruled parts of Syria from 128 BC but was defeated by Demetrius’s son Antiochus VIII Grypus. In desperation, Zabinas desecrated temples in Antioch and was eventually captured and executed in 123 BC.

Grypus: Antiochus VIII Grypus (”the hooked nose”) ruled the Seleucid Empire from 125 BC to 96 BC. He was the son of Demetrius II Nicator and Cleopatra Thea.

Hyrcanus: John Hyrcanus I (135–104 BC) was a religious and political leader of the Jews. Although defeated by Antiochus VII Sidetes, he allied with Alexander I Zabinas and managed to control parts of Syria.

Until the next stack, ἐρρῶσθε καὶ εὐδαιμονεῖτε.

Whether it’s just the price of a single frappé coffee or a book, every contribution matters. Donations help cover research, writing, and the resources needed to keep sharing my passion for uncovering the past and bringing history, archaeology, and culture to life.

About the author

ακολουθεί το κείμενο στα ελληνικά

Όσοι με ακολουθούν από την αρχή θα γνωρίζουν την αγάπη που έχω στον Καβάφη.

Αναφέρομαι συχνά - πυκνά σ΄ αυτόν και στα ποιήματά του στα Notes μου, ενώ δύο από τις πρώτες εργασίες μου στη σχολή μου αφορούσαν σ’ αυτόν.

Η πρώτη, ήταν μία περίληψη της ύλης του μαθήματος της Αρχαίας Ιστορίας Β΄ για τα ελληνιστικά χρόνια με τον μανδύα του σχολιασμού του ποιήματος Στα 200 π.Χ.

Η δεύτερη, αποτελούσε έναν σχολιασμό του ύφους του γενικότερα, αλλά και ειδικότερα του ποιήματος που ενέπνευσε τον Leonard Cohen να γράψει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του, το Alexandria Leaving, το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.

Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης είναι ο ποιητής - ιστορικός - όπως αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτό του - που έκαναν γνωστό στον κόσμο αρχικά ο συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας E. M. Forster (Δωμάτιο με Θέα) και ο ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας T.S. Eliot (Έρημη Χώρα). Πιο γνωστό του ποίημα ίσως είναι το Ιθάκη, με τον Sir Sean Connery να το απαγγέλει με ανατριχιαστικό τρόπο.

Εμένα όμως το αγαπημένο μου είναι το Θερμοπύλες. Γι’ αυτό και επέλεξα να το εκτυπώσω σε forex και μαζί με ένα ευχαριστήριο σημείωμα να το στείλω σε όλους τους paid subscribers μου πριν έναν μήνα. Εντάξει, θα μου πεις έστειλες 5 εκτυπώσεις όλες κι όλες, δεν έκανες και τίποτα, αλλά για μένα είναι εκπληκτικό που υπάρχουν κάποιοι που εκτιμούν αυτά που γράφω τόσο ώστε να θέλουν να πληρώσουν γι’ αυτά, γι’ αυτό έπρεπε με κάποιον τρόπο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Το όνειρο όσων γράφουμε στο Substack άλλωστε, είναι να ζούμε από τα γραπτά μας και το πρώτο βήμα έχει γίνει.

Στο θέμα μας όμως τώρα. Αν και κάτοικος Ελλάδας παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις σε όλον τον κόσμο και ομολογουμένως οι Η.Π.Α. μεταξύ άλλων έχουν δώσε πολύ “ψωμί” για σχολιασμό τελευταία. Παρατηρώ λοιπόν αρκετούς φίλους να είναι αμήχανοι με την εκλογή του νέου Δημάρχου της Νέας Υόρκης Ζοχράν Μαμντάνι. Κάποιους λίγους μάλιστα, τους είδα να είναι θυμωμένοι, πιο πολύ με το γεγονός ότι δεν τους άρεσε καμία από τις επιλογές, παρά με τον ίδιο τον Δήμαρχο. Τέλος, κάποιοι ήταν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Ευτυχώς δεν έχω κανέναν φίλο φανατισμένο με τη μία ή την άλλη πλευρά.

Δεν θα μπω φυσικά στη διαδικασία να σχολιάσω προσωπικά τον νέο Δήμαρχο εκτός από το να του ευχηθώ καλή επιτυχία στα νέα του καθήκοντα, καθώς δεν είναι αυτός ο ρόλος που οραματίζομαι γι ‘αυτό το blog, αλλά νομίζω ότι ο K.Π. Καβάφης θα είχε κάτι να πει γι’ αυτές τις εκλογές και την αμηχανία μερικών, αλλά και για όλες τις εκλογές στις οποίες κάποιοι αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται στ’ αλήθεια από κανέναν απ’ τους υποψήφιους:

Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε:

αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·

τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).

Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·

κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—

τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Κ. Π. Καβάφης, Τα Ποιήματα, Τ. Β’ 1919 - 1933. Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης. Ίκαρος 1963

Το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, παρά το γεγονός ότι είναι γραμμένο το 1930, παραμένει πιο ζωντανό και επίκαιρο από ποτέ. Είναι ένα από τα πιο δυνατά πολιτικά του ποιήματα, όπου με μοναδικό τρόπο δείχνει πώς η συμπεριφορά των ηγετών επηρεάζει τους πολίτες, οδηγώντας τους σε μια γενικευμένη αδιαφορία για την κατάσταση της πατρίδας τους. Ο νεαρός ήρωας, που δεν κατονομάζεται, είναι από την ελληνιστική Αντιόχεια και ζει απολαμβάνοντας στο έπακρο ό,τι έχει να του προσφέρει η πόλη του. Τώρα όμως ψάχνει απεγνωσμένα μια θέση σε κάποιον κρατικό μηχανισμό, για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, θέλοντας προφανώς να συνεχίσει να ζει άνετα και με πολυτέλεια. Είναι ένας χαρακτήρας που αντανακλά την εποχή και την παρακμή της, καθώς η αδιαφορία και η ιδιοτέλεια κυριαρχούν στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Σας θυμίζει κάτι;

Η παρακμή που έχει επέλθει στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών αντικατοπτρίζεται τόσο στους ηγέτες της όσο και στους πολίτες της. Όπως οι ηγέτες της Συρίας ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κατακτήσουν την εξουσία, έτσι και οι πολίτες ασχολούνται μόνο με το πώς θα βολευτούν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για την πατρίδα τους. Ο Καβάφης έχει επιλέξει, κατά την προσφιλή του συνήθεια, μια περίοδο παρακμής, η σημασία της οποίας όμως δεν περιορίζεται στο βασίλειο των Σελευκιδών και τη Συρία.

Ο ήρωας του ποιήματος είναι έτοιμος να εργαστεί για το καλό της πατρίδας του -κυρίως όμως για το δικό του όφελος- στις υπηρεσίες όποιου τον δεχτεί. Είναι πρόθυμος να απευθυνθεί και στους τρεις διεκδικητές του θρόνου της Συρίας, έχοντας τη συνείδησή του ήσυχη, μιας και οι τρεις τους πιστεύει ότι βλάπτουν εξίσου την πατρίδα του. Ο νεαρός, μάλιστα, δηλώνει προκαταβολικά αθώος για το αψήφιστο της επιλογής του, καθώς αν υπήρχε ένας τέταρτος υποψήφιος που ήταν καλός για την πατρίδα, θα πήγαινε οπωσδήποτε μ’ αυτόν. Ας φρόντιζαν λοιπόν οι θεοί να είχαν δημιουργήσει κι έναν τέταρτο καλό και εκείνος δε θα αναγκαζόταν να δουλέψει για έναν από τους διεφθαρμένους διεκδικητές της εξουσίας. Άλλωστε ο ίδιος διαθέτει όλα τα προσόντα: έχει ελληνική παιδεία, είχε υπηρετήσει ως μισθοφόρος και κατέχει εμπειρία καθώς άσκησε στο παρελθόν διοικητικά καθήκοντα για τον Πτολεμαίο Η’.

Και λίγη ελληνιστική ιστορία, προς καλύτερη κατανόηση του ποιήματος:

Αντιόχεια: Πρωτεύουσα του αρχαίου κράτους της Συρίας και ιδρύθηκε από τον Μακεδόνα στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου Σέλευκο Ά το Νικάτορα στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. προς τιμήν του πατέρα του Αντίοχου. Η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία.

Κακεργέτης: Προσωνύμιο του Πτολεμαίου Η΄ Ευεργέτη Β΄(ο Φύσκων) (182-116 π.Χ.) της Αιγύπτου. Κυριολεκτικά σημαίνει αυτός που πραγματοποιεί “κακά έργα”. Ο Κακεργέτης (ή αλλιώς ο Φύσκων) ήταν ο όγδοος Φαραώ της δυναστείας των Πτολεμαίων (15ος και τελευταίος ήταν ο Καισαρίωνας, ο γιος της Κλεοπάτρας της Ζ΄). Πήρε την εξουσία μετά το θάνατο του αδερφού του Πτολεμαίου Στ΄, ενώ, παράλληλα, παντρεύτηκε τη χήρα του Πτολεμαίου Στ΄, και αδερφή τους, Κλεοπάτρα Β΄ και δολοφόνησε τον ανιψιό του. Στη συνέχεια νυμφεύτηκε και τη μια από τις δύο κόρες της Κλεοπάτρας Β’ την Κλεοπάτρα Γ΄, που ήταν παράλληλα και ανιψιά του. Όταν η Κλεοπάτρα Β΄ το 131 π.Χ. ξεκίνησε επανάσταση εναντίον του συζύγου και αδερφού της, εκείνος σκότωσε το γιό τους Πτολεμαίο Μεμφίτη, που ήταν τότε 14 ετών, τον τεμάχισε και της έστειλε τα κομμάτια του σαν δώρο γενεθλίων. Η Κλεοπάτρα Β΄ παρ’ όλα αυτά το 124 π.Χ. επέστρεψε στον Πτολεμαίο Η΄ κι έμεινε κοντά του μέχρι τον θάνατό του το 116 π.Χ.

Ζαβίνας: Ο Αλέξανδρος Β΄ Ζαβίνας (Ζαβίνας σημαίνει αυτός που αγοράστηκε) υποστηρίχθηκε από τον Πτολεμαίο Η΄ τον Κακεργέτη, ως δήθεν γιος του Αλέξανδρου Α΄ Βάλα (ηγεμόνα της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών από το 150 έως το 146 π.Χ.), για να διεκδικήσει την εξουσία της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών εις βάρος του Δημητρίου Β΄ του Νικάτορα και κατόρθωσε να κυβερνήσει κάποιες περιοχές της Συρίας από το 128 π.Χ. όμως ηττήθηκε από το γιο του Δημητρίου Β΄, τον Αντίοχο Η’ Γρυπό. Απελπισμένος ο Αλέξανδρος σύλησε του ναούς της πρωτεύουσας των Σελευκιδών, της Αντιόχειας. Μια αφήγηση αναφέρει πως καθώς έλιωνε ένα

άγαλμα της θεότητας Νίκης που κρατούσε στο χέρι του ένα μεγαλύτερο άγαλμα του Δία, ο Αλέξανδρος είπε: “Ο Δίας μου έδωσε τη Νίκη”. Εξαγριωμένοι από την ιεροσυλία οι κάτοικοι της Αντιόχειας εξεδίωξαν τον Ζαβίνα από την πόλη, ο οποίος τελικά αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε το 123 π.Χ.

Γρυπός: Ο Αντίοχος Η΄ ο Γρυπός (αυτός δηλαδή που έχει γαμψή μύτη) υπήρξε ηγεμόνας της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών από το 125 π.Χ. έως το 96 π.Χ. ήταν γιος του Δημήτριου Β΄ του Νικάτορα και της Κλεοπάτρας της Θεάς.

Υρκανός: Ο Ιωάννης Υρκανός Α΄ (135-104 π.Χ.) υπήρξε θρησκευτικός και πολιτικός επικεφαλής των Ιουδαίων, αν και ηττήθηκε από τον Αντίοχο Ζ΄ τον Σιδήτη, συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Α΄ Ζαβίνα και κατόρθωσε να πάρει τον έλεγχο αρκετών περιοχών της Συρίας.

About the author